Als eigenaar van het kasteel van Barly met Didier Cramoisan sinds 2001, onderhoudt Bernard Dragesco een vleesgeworden relatie met deze parel van het Franse neoclassicisme. De antiekhandelaar gespecialiseerd in XVIIIe eeuws Frans porselein, keert terug naar zijn passie, die voortdurend herleeft wanneer het heilige vuur van zijn gemarmerde haard in de stijl van Lodewijk XVI wordt aangestoken.
The Château de Barly Komt het kasteel van Barly een beetje uit de lucht gevallen ?
Nee, net het tegenovergestelde. Ik hoorde dat het te koop was na tien jaar zoeken en een dozijn mislukte bezoeken. Ik had net mijn vliegbrevet gehaald. Dus besloot ik om over het gebied te vliegen voordat ik erheen ging. Ik werd op slag verliefd vanuit de lucht
« Je me considère comme un bénéficiaire qui a le devoir de transmettre aux générations futures. Sans rien casser, de préférence… »
Eenmaal terug “op de grond”, wat waren uw eerste indrukken?
Het is daar beneden dat ik echt wakker werd geschud. Ik was nooit echt in de Hauts-de-France geweest, mijn beeld ervan was een karikatuur. Ik was ervan overtuigd dat er aan het einde van het park een heuvel was! In werkelijkheid ligt het huis in een prachtige omgeving, genesteld in een schitterende regio. Het ontsnapte niet aan mijn oog als kunsthistoricus.
Zou de tienjarige Bernard Dragesco er ook zo gevoelig voor zijn geweest
Ja. Mijn moeder, aan wie ik mijn passie voor de kunst te danken heb, nam me al heel vroeg mee naar de grootste Parijse musea en liet me de prestigieuze kastelen van de Loire-vallei ontdekken.
Maar toen al was er iets dat ontbrak: deze prachtige huizen waren ijzig koud. Ik voelde het. In Engeland wist ik dat we er in konden wonen. Chatsworth House, Burghley House: ik voelde me alsof ik in het paradijs was!
U was in uw element.
Wie kan onbewogen blijven in het aangezicht van schoonheid? Ik in elk geval niet. Ik verbleef zes jaar als leraar Frans in Cambridge, daarna in Leicestershire, op het platteland tweehonderd kilometer ten noorden van Londen. Ik wilde museumcurator worden. Ik heb tenslotte sinds 1981 een antiekgalerij in het 7e arrondissement van Parijs. Twintig jaar later kocht ik dit huis.
U zegt “huis” in plaats van kasteel. Waarom?
Misschien omdat ik er woon. Misschien ook omdat anderen hier voor mij hebben gewoond. Ik aanbid degenen die het gemaakt hebben.
In tegenstelling tot wat men zou denken, beschikten Vindicien-Antoine Blin en zijn zoon Jean-Vindicien niet over veel middelen. We zien het in kleine details.
Zo is er bijvoorbeeld maar één dubbele deur in het hele huis. En kijk eens naar de relingen van de hoofdtrap: de binnenkant is niet geschilderd om geld te besparen. Hetzelfde diepe respect heb ik voor de ambachtslieden en hun werken die deze plaatsen tot leven brengen: de fauteuils van Jean-Baptiste Boulard, de lessenaar ontworpen door Jean-François Leleu, de buste van Augustin Pajou in de inkomhal. Deze mensen praten met ons.
« La maison est posée dans un écrin magnifique lui-même lové dans une région éblouissante. Ça n’a pas échappé à mon œil d’historien d’art. »
Een andere naam komt vaak naar voren: Arthur Duhem. Wie is deze man?
Een self-made-man, vice-voorzitter van de Kamer van Koophandel van Rijsel. Hij kocht het landgoed in 1914… dat tijdens de oorlog werd omgevormd tot een Frans-Brits militair hospitaal.
De woonkamer werd een operatiekamer. Na de Grote Oorlog zette hij zich in voor de restauratie van het landgoed. Met name de vijver van het Cour d’honneur (driezijdige binnenplaats) en de waterspiegel.
Het kasteel puilt niet uit van de snuisterijen. Is het omdat een nieuwe object altijd jaagt op een ander object?
Ik werk als een detective die een onvoltooide puzzel aan het leggen is. Deze vier kroonluchters die net zijn aangekomen hadden hun plaats in de inkomhal. De bustes van Voltaire en Rousseau porselein van Lille geposeerd op de plank van de schoorsteen kunnen alleen maar in de woonkamer staan.
Net naast het porseleinen theeservies van Sèvres (1785) dat ik in 2005 op een veiling in New York kocht. Niets is overgelaten aan toeval. Ook al heeft het internet een revolutie teweeggebracht in het beroep van de antiquair, alleen de artistieke waarheid is van belang.
Zal de puzzel op een dag klaar zijn?
Nooit! Trouwens, ik ben maar een tijdelijke bewoner van Barly. Ik beschouw mezelf als een vruchtgebruiker die de plicht heeft om door te geven aan toekomstige generaties. Bij voorkeur zonder iets te breken.
Le château de Barly en pratique
- 6, rue de l’Égalité – 62 810 Barly
- Tél. : 03 21 48 41 20.
- Ouvert tous les jours sauf le lundi, de 13 h à 19 h, du 1er juillet au 16 août inclus.
- Tarif : 7 € / 6 € (groupe) / 3,5 € (- 18 ans) / gratuit (- 10 ans).